کوهستان تویی: از خودویرانگری تا تسلط بر خود

دوست داشتن خود شاید واژه غریبی برای همه ما باشد. اصلا چه کسی به ما یاد داده تا خودمان را دوست داشته باشیم؟ اصلا برای چه کسی این اصل وجود دارد که باید مراقب خود بود؟ مراقبت از خود مهارتی است که چیزی درمورد آن یاد نگرفته‌ایم. قطعا وقتی هم خودمان را دوست نداشته باشیم، حسی دیگر را تجربه می‌کنیم؛ ما دچار خودتخریبی و یا خودویرانگری خواهیم شد. خودتخریبی زمانی اتفاق می‌افتد که از ارزش‌هایمان چشم‌پوشی کرده و حتی حاضر باشیم داشته‌هایمان را فدا کنیم. زمانی که دیگر ترجیح می‌دهیم پیشرفت نکنیم و عمداً خودمان در مسیر رشدمان سنگ می‌اندازیم!

برایانا ویست به سراغ همین معضل رفته که خاموش و بی‌صدا، زندگی را تیره و تار می‌کند و آدم را به سمتی می‌برد که با دستان خودش، تمام چیزهای ارزشمند زندگیش را نابود می‌کند. او به ما می‌گوید که در تجربه این حس تنها نیستیم. بسیاری از ما درگیر جنگی علنی با خودمان هستیم و تاکید می‌کند که بزرگ‌ترین مانع پیشرفت و خوشبختی هم خودمان هستیم. ما اغلب اوقات با باورهای محدودکننده، ترس‌ها و الگوهای رفتاری مخربی دست و پنجه نرم می‌کنیم که مانع از رشد و شکوفایی‌مان می‌شوند. پس باید این موانع درونی را شناسایی کرد، آن‌ها را به چالش کشید و بر آن‌ها غلبه کرد: « ما تجربیات احساسی ناتمام و حل‌نشده را در خود نگه می‌داریم. از نظر شناختی اغلب متوجه می‌شویم که در زمانی از زندگی‌مان که در آن آسیب دیده‌ایم کوچک شده‌ایم، کوچک مانده‌ایم، ترسیده‌ایم و هرگز بر ترس غلبه نکرده‌ایم و در نتیجه رشدمان متوقف شده است. چیزی که اغلب متوجه نمی‌شویم این است که تجربیاتی که بیش‌تر به ما آسیب می‌رسانند معمولاً آن‌هایی نیستند که نسبت به آن‌ها بی‌تفاوتیم. چیزی در درون آن‌ها وجود دارد که عمیقاً می‌خواسته‌ایم یا هنوز هم آرزویش را داریم. با جدایی شکسته نشده‌ایم بلکه با خواستن عشقی که برای ما مناسب نبوده شکسته شده‌ایم. ما از یک باخت ویران نشده‌ایم بلکه از آن‌ جهت ویران شده‌ایم که به‌شدت می‌خواستیم شخص یا چیزی در زندگی‌مان باقی بماند. ما از نظر ذهنی در مکان‌هایی گرفتار می‌شویم که هنوز هوس تجربه‌ی‌ دوباره‌ی آن‌ها را داریم. چیزی که متوجه نمی‌شویم این است که باید به نوعی خود را از آن رها کنیم تا بتوانیم به‌ طور واقعی و دوباره ایجادشان کنیم.»