بیچارگان

نامه‌هایی که ماکار آلکسییویچ به عشقش، واروارا آلکسی‌یونا، می‌نویسد، بی‌پاسخ نمی‌مانند، هرچند واروارا هم‌سن دختر خود ماکار است. نامه‌ها سرشار از روایت‌های تنگدستی، شرایط سخت زندگی و کوچ به روستایی در سن‌پترزبورگ و بی‌سرپناهی هستند. عشقش به واروارا تنها چیزی است که او را امیدوار نگه داشته. او هر روز به عشق واروارا بیدار می‌شود و همین عشق سختی‌های زندگی و فلاکت موجود را برایش قابل تحمل می‌کند.

در عین حال، واروارا نیز داستان‌های خود را دارد؛ گذشته‌ای تلخ از زندگی‌اش. او یک روز دفتر خاطرات خود را برای پیرمرد می‌فرستد و اتفاقاتی را که برای خود و خانواده‌اش رخ داده، بازگو می‌کند. اینکه چرا آدم‌های خوب باید همیشه در بدبختی باشند، درحالی‌که خوشبختی ناخواسته به سراغ دیگران می‌رود؟ در میان این زندگی سخت، قابل مشاهده است.