کلمات

سارتر، همان پسرکی که چهره‌اش با معیارهای پذیرفته شده‌ی جامعه سازگار نبود، از همان دوران کودکی در جهانی متفاوت زندگی می‌کرد؛ جهانی که تنها درون ذهنش وجود داشت. هنوز درک روشنی از زندگی و مرگ نداشت که پدرش را از دست داد. مرگ پدر برای او به معنای ورود به دنیایی دیگر بود؛ دنیای سکوت‌ها و نگاه‌های سرد. از آن پس، در خانه‌ی پدربزرگش زندگی کرد؛ مردی آرام اما بی‌روح، که دیوارهای بلند و قدیمی خانه‌اش بیش از هر چیز سنگینی خاطرات اواخر جنگ جهانی را تداعی می‌کرد.

ناخشنودی‌های دوران کودکی و زندگی خانوادگی‌اش در قالب کلمات به دو بخش خواندن و نوشتن تقسیم شد. او به کودکی‌اش و ارتباطش با مطالعه و کتاب پناه برد. همان کودک منزوی و گوشه‌گیری که تنهایی‌اش را با کتاب پر می‌کرد و از هوش سرشار و آگاهی عمیقی برخوردار بود.

مرگ و عشق برای سارتر اهمیت داشت و در نهایت مرگ، دغدغه و دل‌مشغولی اصلی او بود. همان‌طور که در جایی نوشته: بی‌تردید زندگی‌ام را همان‌گونه که آغاز کرده‌ام به پایان خواهم رساند.