هفتادوپنج برگ و دیگر دست‌نویس‌های منتشرنشده

سال ۱۹۵۴ است. با خبر مرگ پروست، بحث میراث او هم بالا گرفته است. همه مشتاق‌اند تا ببینند دیگر چه‌ چیزهایی برای ادبیات باقی گذاشته است. «ضد سنت بوو» که مجموعه‌ای است شامل نقدهایش همان سال منتشر می‌شود. نقلِ دست‌نوشته‌های پراکنده‌ی او نیز هست. برنار دو فالوآ، ویراستار آثارش بخشی از آن‌ها را به موزه‌ی ملی فرانسه می‌سپارد. اما وقتی پای طرح اولیه‌ی «در جست‌وجوی زمان از دست رفته» به میان می‌آید، پا پس می‌کشد و حاشا می‌کند. حرف بر سرِ «هفتادوپنج برگه» است که نویسنده‌ی نابغه، لای آن‌ها به استقبال شاهکارش رفته و طرح اولیه‌ی آن را زده است. نیم قرن می‌گذرد و هیچ خبری نمی‌شود. حالا سال 2018 است. کسی دیگر به فکر هفتادوپنج برگه نیست. انگار قیدش را زده‌ باشند؛ مثل بسیاری از مهم‌ترین اسناد ادبیات که به‌ فراموشی سپرده شده است. دو فالوآ بالاخره می‌میرد. ناگهان سر و کله‌ی دست‌نویس‌ها هم پیدا می‌شود. در آرشیوِ خود او! حالا می‌توان دوباره پروست را خواند. این‌بار با اسنادی نو و در ادامه‌ی همه‌خوانش‌هایی در طول این چند دهه برای گشودن معماهای این کتاب ارائه شده است...