آلیس پای آتش

در عمارت قدیمیِ مشرف به آبدره‌ها، سیگنه روی مبل دراز کشیده و بیست‌وچند سال پیش را تصور می‌کند؛ روزهای آخر ماه نوامبر، همان شب توفانی که کنار پنجره ایستاده بود و منتظر بود شوهرش، آسله که با قایق ماهیگیری‌اش به آب زده بود برگردد. آسله هرگز به خانه برنگشت.

خلیج کوچک بخشی از زندگی مردم شهر است، جایی که بسیاری از آن ارتزاق می‌کنند، عده‌ای در آن قایق‌سواری می‌کنند و بعضی بار در آن جابه‌جا می‌کنند اما آسله به آنجا رفت و دیگر بازنگشت و زندگی برای سیگنه متوقف شد.