پرتره‌ها و اشخاص: یک تحقیق فلسفی

پرتره اگرچه يکی از عام‌ترين و کهن‌ترين اشکال هنری در طول تاریخ بوده اما چندان که باید مورد توجه فیلسوفان واقع نشده است. سینتیا فریلند پرتره را نمايان‌گر تلاشهای جدیِ شماری از بهترين هنرمندان جهان در مطالعه‌ی مردم،  ديگران و خودشان برشمرده است. به همین خاطر فریلند به سراغ چنین کتابی رفته و جستاری نوشته در مورد رابطه‌ی پیچیده‌ی بازنمایی بصری شمایل‌ها و افرادی که به تصویر کشیده می‌شوند. او با رویکرد انتقادی‌اش به پایه‌های فلسفی پرتره پرداخته و بررسی کرده که چگونه هنرمندان و بینندگان با این تصاویر برای درک و ساخت انواع هویت‌ها درگیر می‌شوند. او معتقد است که «در پرتره، هم هنرمند و هم مشاهده‌ کننده درگیر همان مسئله‌ی فلسفیِ رابطه‌ی ذهن و بدن می‌شوند.»

فریلند کتابش را با بخشی درباره‌ی حیوانات شروع می‌کند که در نظر بسیاری قاعدتا نمی‌شود تصویرشان را در شمار پرتره‌ها جای داد، اما او آگاهانه از اینجا می‌آغازد تا از خلال این فصل ارزش پرتره‌ها را با مفهوم فقدان روشن کند. کتاب می‌کوشد تا شکاف بین مفاهیم نظری و مثال‌های عینی را پر کند. او از طریق طیف گسترده‌ای از پرتره‌های تاریخی و معاصر، از شاهکارهای رنسانس گرفته تا عکس‌های مدرن، برای طرح ایده‌های خود سود می‌جوید. این رویکرد، منطق استدلال‌های او را توامان برای محققان و خوانندگان علاقه‌مند دسترس‌پذیر کرده است.

یکی از جنبه‌های تحلیل فریلند بحث او در مورد نقش بیننده در پرتره است. او تاکید می کند که معنای پرتره ثابت نیست، بلکه توسط هنرمند و بیننده از نو خلق می‌شود. تجربیات، سوگیری‌ها و زمینه‌ی فرهنگی بیننده خواه و ناخواه بر تفسیر او از تصویر تأثیر می‌گذارد و در نهایت به خوانش‌های متفاوتی ختم می‌شود. این ایده‌ی او مفهوم پرتره را به عنوان یک بازنمایی کاملاً عینی به چالش می کشد و ماهیت ذهنی ادراک را برجسته می‌کند. او سوالات قابل تاملی را نیز در مورد اخلاق پرتره مطرح می کند.

سینتیا فریلند متولد فیلسوف هنر آمریکایی است. استاد فلسفه در دانشگاه هیوستون و رئیس اسبق انجمن زیبایی شناسی آمریکا. کتاب شاخص او با عنوان «اما آیا این هنر است؟» تا کنون به چهارده زبان ترجمه شده است.