تقدیر هنر بیگانگی زیباشناختی از کانت تا دریدا و آدورنو

رابطه‌ی میان هنر و حقیقت اگرچه همیشه از مناقشه‌برانگیزترین بحث‌ها در فلسفه‌ی هنر بوده اما هنر مدرن این جدل را به سطح پیچیده‌تری هم کشانده است. چنان‌که می‌توان ادعا کرد در مقایسه با هنر اعصار دور، هنر مدرن به واسطه‌ی فقدان توانایی پیشنی‌اش در بیان حقیقت، به ورطه‌ی نوعی «آپوریا» درغلتیده است. کتاب «تقدیر هنر» در جست‌وجوی پاسخ به همین پرسش است: چرا و چگونه هنر مدرن، رشتهٔ پیوند میان خود و حقیقت را از هم گسست؟

برنستین معتقد است که هنر مدرن، حالت خودآیینی به خود گرفته و از این بابت، گرفتار نوعی بیگانگی زیبایی‌شناختی شده است. چنین هنری دیگر یارای آن ندارد که زبان به گفتن حقیقت بگشاید. او ریشه‌ی این انحراف را در برداشت غیرانتقادی فلاسفه از نقد سوم کانت می‌داند و معتقد است برای رهایی از این تنگنا نیز راهی نیست جز اینکه تفاسیر متفاوتی از گفتار زیبایی‌شناسی کانت به دست دهیم. او بر این باور است چیزی که به نام سنت قاره‌ای مستفاد می‌شود، عمدتا مشتمل بر واریاسیون‌هایی است که تم آن‌ها، دانسته یا نادانسته، از نقد قوه‌ی حکم کانت اقتباس شده. و با گفتار زیباشناختی کانتی است که نویسندگانی چون هایدگر (نبوغ)، دریدا (امر والا)، و آدورنو (داوری و حس مشترک) در مسیری پا می‌گذارندتا درک ما را از حقیقت و اخلاق دگرگون کنند.

«تقدیر هنر» در آغاز به ما می‌گوید که چگونه هنر با حقیقت بیگانه شد و سپس می‌کوشد راه‌هایی پیشنهاد ‌دهد تا سهم حقیقت را در هنر مدرن پس بگیرد...  جی. ام. برنستین، فیلسوف برجسته‌ی امریکایی و در شمار مهم‌ترین مفسران و شارحان تئودور آدورنو است که علاوه بر این درباره‌ی فلسفه‌ی هگل و کانت نیز تحقیقات مفصلی کرده است.