جستاری فلسفی درباره‌ی عکاسی

چهل سال پیش از آن‌که دیرمود کاستلو دست به نوشتن کتابی به نام «درباره‌ی عکاسی» بزند، سوزان سونتاگ، جستارنویس آمریکایی که سال‌های سال ایده‌های والتر بنیامین را درباره‌ی عکاسی و تصویر خوانده بود، تصمیم گرفت جستارهایی درباره‌ی  عکاسی بنویسد و ازقضا نامش را هم بگذارد «درباره‌ی عکاسی». حالا، انتخاب این عنوان از سوی کاستلو بسیار معنادار، عامدانه و توجیه‌پذیر است. او برخلاف سونتاگ کتابش را جستاری «فلسفی» معرفی می‌کند و بر این باور است که کتاب سونتاگ اگرچه بحث‌های بسیاری را درباره‌ی عکاسی به راه انداخته و توجه فیلسوفان را نیز جلب کرده، اما در نهایت کتابی است که از منظر نقد فرهنگی به این پدیده پرداخته است.

نقطه‌ی عزیمت کاستلو اما آشکارا فلسفه است. او از پیشگامان جریانی است که ارزش زیبایی‌شناختی و مستندِ عکاسی را فراتر از مرزهای سنتی آن پیش برده‌اند. او از ارزش‌های عکاسی و ریشه‌های قرن‌ نوزدهمی‌اش شروع می‌کند و دست‌آخر به مسئله‌ی وحدت عکاسی می‌رسد. در این میان نیز، با اشاره به سنت‌گرایی شکاکانه و غیرشکاکانه، دستاوردهای نظری هرکدام از این جریان‌ها را برای عکاسی تبیین می‌کند. همچنین  راجر اسکروتن و کندال والتون دو فیلسوفی هستند که رویکردهای آنان در فلسفه‌ی عکاسی به داوری گذاشته می‌شود.