درباره‌ی زیبایی زنان

«زیباترین چیزی که می‌توان در دنیا یافت و ستود یک زنِ زیباست.» این ایده‌ی مرکزیِ کتاب فیرنتزوئولا فیلسوف ایتالیایی‌ست که در قرن شانزدهم از زیبایی زنانه دفاع کرده و به جست‌وجوی رازهای آن برآمده است... احتمالا برای شما هم پیش آمده که بخواهید زنی را بابت زیبایی و کمال او تحسین کنید، اما به راستی چه چیزی زنان را تا بدین حد در چشم بشر موجوداتی خواستنی و زیبا جلوه داده است؟ زیبایی زنانه را چگونه می‌توان توضیح داد؟ این کتاب علاوه بر رویارو شدن با چنین پرسش‌هایی، و طرح کردن جایگاه زن در آرای فیلسوفان، مدخلی نیز به روی مفاهیم زیبایی‌شناسی در فرهنگ ایتالیا و عصر رنسانس باز می‌کند.

زنان در طول قرون سرگذشت پرماجرا، دردناک و پرادباری داشته‌اند. در ملت‌های دوران باستان که افراد بر اساس قوانین یا آموزه‌های دینی رفتار نمی‌کردند و تنها بنده‌ی آداب و رسوم قوم و قبیله‌شان بودند، زن به عنوان انسان پذیرفته نمی‌شد. او بود تا به اهل خانه خدمت کند.  چنین بود که مردان در طول اعصار به خود حق دادند آن‌گونه که دوست دارند درباره‌ی زن عمل کنند. زنان نیز در اندک موقعیت‌هایی که برای عرض‌اندام و اثبات خود به‌دست آوردند، همه‌چیز را به مردان واگذار کردند و گوشه‌ی عزلت‌ برگزیدند.

در عصر نوزایش اروپا، گرایش علاقه‌مندان، دانشمندان و اهل نظر بیشتر به فلسفه‌ی افلاطون بود، اما در مقوله‌ی زنان آن‌ها از ارسطو پیروی می‌کردند که به برتری مردان بر زنان باور داشت. فیرنتزوئولا از معدود چهره‌هایی بود که با تکیه بر باور فلسفی افلاطون به زنان، رساله‌ای گفت‌و‌گومحور به دست داد که به‌طور کل درباره‌ی مفهوم زیبایی و به‌طور خاص درباره‌ی زیبایی زنان بود. او در اثرش نه تنها به زیبایی ظاهری، بلکه به زیبایی‌های اخلاقی، معنوی، و اجتماعی نظر داشته است. کتاب «درباره‌ی زیبایی زنان» گفت‌و‌گوی یک مرد (چلسو) با چهار زن است. هر یک از این چهار زن نماینده‌ی چهار عنصر (خاک، آب، هوا و آتش) و چهار طبع (بلغمی، دموی، صفرایی و سودایی) هستند. شخصیت اصلی (چلسو) که در واقع نویسنده است، نماد عنصر پنجم (اثیر) است.