سینمای زنده ( لایو )‌ و تکنیک‌های آن

کاپولا را تماشاگران سینما معمولاً با سه‌گانه‌ی پدرخوانده و اینک آخرالزمان به یاد می‌آورند. فیلم‌هایی که هرکدام به نوبه‌ی خود زبان سینما را کامل کردند و چیزهای تازه‌ای برای هنر هفتم به ارمغان آوردند. اما ورای همه‌ی اهمیت‌های ریز و درشتِ او، یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های او گشودگی‌اش در تکنیک‌ها و فناوری‌های روز سینماست. گواهش همین کتاب! او هشتادوپنج‌ساله است اما در هر فیلم تازه تلاش می‌کند تا از جدیدترین دستاوردهای فنی سینمایی استفاده کند و تجربه‌‎‌ای تازه بیاندوزد. معتقد است شیوه‌ی فیلم‌سازی همیشه قرار نیست همان باشد که بوده. باید گذر زمان و رنگ‌ و بوی زمانه را در فیلم‌ها دید. این است که سعی می‌کند‌ ایده‌ی شخصی‌اش را در کارگاه‌هایی با دانشجویان فیلم‌سازی در میان بگذارد و بر پایه‌ی چیزی که نامش را «سینمای زنده» گذاشته راه‌های تازه‌ای به آن‌ها نشان دهد. یا بستری فراهم کند تا گروه‌های مختلف فیلم‌سازی در چهار گوشه‌ی جهان به صورت زنده فیلم بسازند و فیلم‌شان نیز همزمان به شکل زنده روی پرده‌ی سینماها پخش شود.

اما برای فیلم ساختن به این شیوه‌ی تازه آیا باید به قواعد قبلی سینما در زمینه‌ی فیلم‌نامه‌نویسی و بازیگری و کارگردانی و تدوین و چیزهای دیگر وفادار بود؟ یا این شیوه‌ی نو به کارگردانی و بازیگری و تدوین نویی نیز نیاز دارد؟ کتاب کاپولا شرح دقیق ایده‌ای است که به باور او مسیر سینمای آینده را نشان می‌دهد. او در این کتاب به تفاوت سینمای لایو با سینمای سنتی می‌پردازد و شیوه‌های استفاده از پیشرفت‌های فناورانه را در کار فیلمسازی مورد بررسی قرار می‌دهد. چشم‌انداز پیش روی او از تحولات هنر هفتم در آینده‌ای بسیار نزدیک، از خواندنی‌ترین بحث‌های کتاب است.