بارت، استیگلیتس و هنر خاطره

هرکسی که «اتاق روشن» بارت را خوانده باشد، می‌داند که نسبت خاطره و عکس تا چه اندازه در نظر او به‌هم‌بسته و جداناشدنی است. کتابی یکّه که او پس از مرگ مادرش نوشت و طی سوگواری‌ای یادنگارانه، به اهمیّت عکاسی و نقش آن در احضار خاطره و نوستالژی پرداخت. کتابی که حالا بهانه‌ای شده برای دیوید بیت تا به سراغ بارت برود و با پرداختن به چشم‌انداز بصری تازه‌ای که حاصل دنیای پست‌مدرن است، رویکرد جدیدی را برای تحلیل عکس‌ها و جایگاه آن‌ها در وضعیت حاضر پیشنهاد دهد. کتاب بیت به ما نشان می‌دهد که عکس‌ها چگونه در «جهان تصویر» -جایی فراتر از فضای هنر و خاستگاه‌های رسانه‌- به گردش در می‌آیند و بر حس ما از زمان و رابطه‌ی ما با خاطره‌ اثر می‌گذارند. نویسنده از سویی با بازخوانی ایده‌های بارت در «اتاق روشن» واز سویی دیگر به‌واسطه‌ی گفتمان مدرن آلفرد استیگلیتس و آثار جف وال، هزارتویی را ترسیم می‌کند که در آن تصاویرِ عکاسی در فضاهای عمومی و خصوصی طنین‌انداز می‌شوند، اگرچه با معنایی متزلزل که هرگز به ثبات نمی‌رسند. او از این گذر، نقش فزاینده‌ی عکاسی را در تثبیت هویت پررنگ می‌کند و بر ارزش یگانه‌ی آن در خاطرات زندگی اجتماعی و تاریخ‌های شخصی ما دست می‌گذارد.

کتاب «بارت، استیگلیتس و هنر خاطره» هم معطوف به نظریه‌ی عکاسی است و هم کیفیتی جستارگونه دارد. کیفیتی که به نویسنده اجازه داده تا نحوه‌ی مواجهه‌ی متفاوتی را با عکس‌ها پیشنهاد بدهد.