عکاسی معاصر و نظریه مفاهیم و مباحث بنیادین

روزگاری نه‌چندان دور عکاسی هنری مخصوص عکاسان بود؛ هنرمندانی با دوربین‌های حرفه‌ای که آنچه ثبت می‌کردند حد اعلای هنر عکاسی بود. اما در زمانه‌ی تلفن‌های همراه و شبکه‌های اجتماعی «عکس» ظاهرا معنایی تازه‌ پیدا کرده است. حالا هر کسی به لطف تلفن همراهی در جیب یا دوربین عکاسی کوچکی در دست، خود را عکاسی می‌داند که می‌تواند لحظه‌هایی منحصر به فرد را ثبت کند. این‌گونه است که باید در زمانه‌ی فراوانی عکس‌ها از نو به عکاسی نگریست و به آن اندیشید. این‌جاست که شاید سر درآوردن از نسبت عکاسی و نظریه بیش‌ازهمه راهگشا باشد؛ چرا که عکس‌ها فرصتی برای تأملی در ماهیت عکاسی‌اند و اولین سؤالی که معمولاً به ذهن می‌آید این است: عکس دقیقا چیست؟

نویسنده، کتاب «عکاسی معاصر و نظریه» را به پنج بخش تقسیم کرده و معتقد است هر يک از بخش‌ها در حکم مقدمه‌ای بر يکی از مباحث کلیدی عکاسی معاصرند: «عکاسی و هويت»، «عکاسی، منظره و مکان»، «عکاسی، اجرا و سیاست بازنمايی»، «عکاسی و روانکاوی» و «عکاسی و رويداد».

میلر در هر بخش مفهومی مشخص را بررسی کرده و با کمک مثال‌ها کوشیده ایده‌ی اولیه‌ی خود را روشن کند. کتاب با «عکاسی و هویت» شروع می‌شود که بیش از هر چیز به بحث عکس‌هایی از خود و پرتره‌ها می‌پردازد و با «عکاسی و رویداد» به پایان می‌رسد که شکل‌های مختلف آن ظاهرا در زمانه‌ی ما طرفداران بسیاری دارد؛ از جمله فتوژورنالیسم. میلر اما باب این بحث را با نسبت عکاسی و حافظه و تاریخ می‌گشاید که عکس را به منزله‌ی سند و ثبت در حافظه‌ی تاریخ می‌بیند.