سال‌هایی که سینما مهم بود

سینمای دهه‌ی هفتاد برای بسیاری از شیفتگان سینما حکم بهشت گمشده را دارد. چیزی بسیار بیشتر از 10 سال تاریخِ تقویمی. یک دهه‌ی تعیین‌کننده که با برجسته‌ترین فیلم‌ها و شمایل‌های سینمایی عجین شده است. هم‌چون متني مقدس كه تا امروز محل ارجاع نسل‌های پس از خود است. در دهه‌ی هفتاد بود که این امکان وجود داشت تا فیلمسازان در سبک‌ها، موضوعات و زمینه‌های متفاوت کار کنند. احتمالاً آخرین دوره‌ای که سینما از همه عناصر و زمینه‌هایی که موجب ساختِ یک فیلم می‌شود، فراتر رفت. این وضعیت بعدها در دهه‌ی هشتاد، نود و بخصوص دو دهه‌ی اخیر به دلایل مختلف به سمت جریان‌های تجاری، تکنولوژیک و صنعتی رفته است.

کتاب «سال‌هایی که سینما مهم بود» مجموعه‌ای از نقدهای سینمایی درباره‌ی سینمای باشکوه همین دهه‌ی هفتاد است که بسیاری از مضامین، موتیف‌ها و شمایل‌های خاص آن دوره را بررسی کرده است... فیلمسازان برجسته‌ای چون پکین پا، باگدانوویچ، مونتی هلمن، رابرت آلتمن و دیگران تکنیک‌های خلاقه، زیبایی‌شناسیِ جسورانه و حساسیت‌های بصری تازه‌ای را در این دوره توسعه دادند و به یادگار گذاشتند. از این منظر سینمای دهه‌ی هفتاد همچون لایه‌های صخره‌هایی مرجانی است که هر عصر و نسلی ویژگی‌های اسکلت سنگی خود را بر آن نقش می‌زند. هر کسی با فیگور محبوبش به جایی از آن برمی‌گردد. دیوید فینچر با برایان دی پالما، وس اندرسن با وودی آلن، پل توماس اندرسن با رابرت آلتمن، تارانتینو با سینمای سیاه‌محور، اندرو دومنیک با ترنس مالیک، دیوید اُ. راسل با اسکورسیزی و ... این فهرست را می‌توان تا ابد ادامه داد؛ فهرستی از تاثیر مشهود این دوره بر نسل‌های بعدی فیلم‌سازان... از سوی دیگر، کتاب از گذر ایده‌هایی که مطرح می‌کند به آیینه‌ای روشن از وضعیت اجتماعی، سیاسی و تاریخی آن سال‌ها در آمریکا نیز بدل شده است...