سینما به روایت هوارد هاکس

هوارد هاکس هرچه که می‌ساخت –از کمدی اسکروبال گرفته تا وسترن و نوآر و موزیکال- می‌شد به‌راحتی حدس زد که کارْ کارِ اوست. فیلمسازی که امضا داشت. یکی از همه‌فن‌حریف‌ترین کارگردان‌های تاریخ آمریکا که از ستارگانی چون بوگارت و کری گرانت و جان وین و لورن باکال و مونرو بازی گرفت. با فاکنر و همینگوی کار کرد و و بعدها به یکی از مهم‌ترین شمایل‌ها در تکوین نظریه‌ی مولف بدل شد. اما واقعاً او چگونه توانست در کارنامه‌ی بلندبالایش‌ با چنین تنوع ژانری‌ای، سبک ویژه‌ی خود را بسازد؟ این سوالی است که پاسخش را باید در کتاب جوزف مک براید جست. او در این اثر با رویکردی انتقادی و تحلیلی به سراغ سینمای هاکس رفته و طی ۹ جلسـه بحث و گفت‌وگـو با او در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۷ کوشیده تا پرده از شیوه‌های فیلمسازی او بردارد و مواضعش را درباره‌ی بسیاری از موضوعات سینمایی ثبت کند. از دوره‌های صامت و ناطق گرفته تا خاطراتی که از ساختن برخی از شاهکارهایش دارد. کتاب در عین حال که رویکردی تحلیلی به سینمای هاکس دارد از سویه‌های زندگی‌نامه‌ای نیز غافل نمی‌شود و با میان کشیدن گوشه‌هایی از خاطرات و زندگی او فهم جهان هنری‌اش را برای ما ممکن می‌کند.

کتاب «سینما به روایت هوارد هاکس» تحسین فیلمسازی مثل فرانسوا تروفو را نیز جلب کرده است. او که خود کتابی با چنین ساختاری درباره‌ی هیچکاک تدوین کرده بود، در دهه‌ی هفتاد به مک‌براید پیشنهاد می‌کند تا به سراغ هاکس برود. بی‌خبر از اینکه نویسنده از چند سال پیش گفتگوهایش را با خالق «ریو براوو» آغاز کرده است. این کتاب را باید مدخلی بر روش کار هاکس دانست؛ احساس او نسبت به نقاط قوت خودش، ایده‌هایش در مورد بازیگری، کارگردانی و همچنین تماشای فیلم. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «تنوع ژانری فیلم‌های او نیز نمودی دیگر از اوج خلاقیت و هوشمندی این قصه‌گوی بزرگ است؛ کمدی‌های پارودی سرشار از ریزبینی و نکته‌سنجی‌اش، نوآرهای سرشار از تعلیق و کشکمش‌اش، وسترن‌های شورانگیز طناز و نفس‌گیرش و حتی فیلم‌های حادثه‌ای و ماجراجویانه‌اش که از بهترین نمونه‌های اکشن در همه‌ی زمان‌ها هستند»!