میکل آنجلو سرخ، آنتونیونی آبی

آنتونیونی از همان نخستین فیلم رنگی‌اش «صحرای سرخ» نشان داد که به رنگ، این امکان جدید در سینما تا چه اندازه حساس است. در همان فیلم بود که به نسبت‌های تصویر متحرک با نقاشی اندیشید و چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای خلق کرد. او بعدها نیز این رویکرد را در آگراندیسمان و سایر آثارش تا پایان عمر پی گرفت و ثابت کرد که «رنگ» چه ظرفیت ویژه‌ای در بیان سینمایی دارد. پس اصلاً عجیب نیست اگر به یاد فیلم‌های او که می‌افتیم پیش از هرچیز حافظه‌ی بصری ما رنگ‌ فیلم‌های او را احضار کند: رنگ‌های خاصی چون زردِ هوسناک، سبزِ لبریز از زندگی، زرشکیِ خشن یا خاکستریِ یاس‌آلود. حالا همین ایده، موری پومرانس استاد فیلمِ کانادایی را وا داشته تا در کتابی مفصل به سراغ فیلم‌های رنگی معمار سینمای مدرن برود و نسبت رنگ را با سینمای او بررسی کند...

پومرانس در میکل‌آنجلو سرخ، آنتونیونی آبی ادعا می‌کند که رنگ‌ در فیلم‌های آنتونیونی بیش از یک ظرفیت نشانه‌شناسانه عمل می‌کند. چنان‌که فیلم‌های رنگی او را باید به‌عنوان قطعات امضاکننده‌ی کارنامه‌اش در نظر گرفت. در نظر او رنگ برای آنتونیونی عنصر اساسی سینما، ابزار نهایی نمایش جهان و تفسیرهای ما از آن است. او در این کتاب و طی هشت جستار به مخاطب نشان می‌دهد که چگونه رنگ، کمپوزیسیون و صدا در هم تنیده می‌شوند تا فضایی منحصر به فرد ایجاد کند. در این‌جا رنگ فراتر از یک عنصر بصری ساده عمل می‌کند؛ یک ابزار روایی، احساسی و نمادین قوی است که به طرز عمیقی با مضامین اصلی فیلم‌های آنتونیونی درآمیخته است. او با رنگ، دنیای درونی شخصیت‌هایش را آشکار می‌کند، جو احساسات صحنه‌ها را تنظیم می‌کند و به مخاطب اجازه می‌دهد تا به لایه‌های عمیق‌تری در تصویر نفوذ کند. رنگ‌های تیره و سردی که حس تنهایی و پوچی را قوت می‌بخشند و رنگ‌های تند و اشباع شده‌ای که اضطراب و بیگانگی شخصیت‌ها را بازتاب می‌دهند. همه‌ی این‌ها به او اجازه می‌دهد تا بر مضامین اصلی فیلم‌هایش، انزوا، بیگانگی و بحران هویت تأکید کند.