آقای سناریست: حدیث نفس و آثار سعید مطلبی

وقتی بعد از انقلاب ممنوع‌الکار شد، در دهه‌ی شصت و هفتاد بسیاری از فیلمنامه‌های سینما را خود او می‌نوشت بدون این‌که اجازه داشته باشد اسمش در تیتراژ فیلم‌ها بیاید. سعید مطلبی را بزرگترها با ایرج قادری و عباس شباویز به‌یاد می‌آورند. با «کوچه مردها»، «صلات ظهر» و «ناجورها». اما آن‌ها که جوان‌ترند باید بدانند که وقتی در دهه‌ی اخیر دوباره اجازه‌ی نوشتن پیدا کرد، پربیننده‌ترین سریال تلویزیون «ستایش» را نوشت. تردیدی نیست که او در سینمای پیش از انقلاب نام مهمی است. اما علاوه بر فیلم‌هایش، آن‌چه که در این سال‌ها به شخص او گذشته خودش از فیلم‌نامه‌هاش هیچ کم ندارد. کتاب «آقای سناریست» به همین خاطر در تلاش است تا از گذر آثار و سرگذشتش به شمایل روشنی از او برسد. حکايت سال‌ها کار در سينماي ايران و حکايت سال‌ها ممنوعيت نامش در سينمايي که دست کم شصت سال از عمرش را در آن گذرانده است. و در عين حال روايتي است از پشت صحنه نيم قرن سينماي ايران و فيلم‌هايش، سينمايي که در طول سال‌ها مدام پوست انداخته و تغيير کرده.

حاجی‌حسینی که در این گفتگوها روبروی مطلبی نشسته به‌سراغ خاطرات شخصی او در دوره‌های مختلف زندگی‌اش می‌رود، قصه‌های همکاری‌اش با برجسته‌ترین هنرمندان پیش از انقلاب را می‌کاود، و ماجراهای ساخت فیلم‌ها و ممنوع‌الکاری‌اش پس از انقلاب را پی می‌گیرد. انبوه ناگفته‌های مطلبی در طول این سال‌ها و سایه‌نشینی‌اش در فضای سینمایی، به او این امکان را داده تا روایتی دست اول و نو از ماجراهای چهاردهه‌ی اخیر داشته باشد. روایت‌هایی دردناک و تلخ که بعضاً ما را به حیرت وا می‌دارد. 

در گوشه‌ای از کتاب می‌خوانیم: «پس از انقلاب تصميم گرفتم تسليم شرايط ناعادلانه ممنوعيت از کار نشوم. شروع کردم به قاچاقي کار کردن در سينما. اوايل اهالي سينما مي‌ترسيدند به من کار بدهند. روزي بيست ساعت مي‌نوشتم و شايد بيش‌تر از يک سوم حاصل کارم بيرون نمي‌آمد. گاهي اوقات هم بقيه پولم را نمي‌دادند، يعني پيش قسط را مي‌دادند و وقتي فيلم‌نامه را تحويل مي‌دادم، بقيه دستمزدم را نمي‌دادند. چاره‌اي نداشتم، ولي مي‌نوشتم. اجازه نمي‌دادند اسمم در تيتراژ گذاشته شود.»