یادداشت‌های فارنهایت ۴۵۱

فارنهایت ۴۵۱ درجه‌ی دمایی است که کاعذ در آن آغاز به سوختن می‌کند؛ عنوان رمانی از ری بردبری و فیلمی اقتباس‌شده از آن به کارگردانی فرانسوا تروفو. اما اگر هر دو اثر را خوانده و دیده باشید متوجه تفاوت‌هایی اساسی در آن‌ها خواهید شد. اقتباس یکی از اصلی‌ترین هسته‌های پروژه‌ی سینمایی فرانسوا تروفو بود، اما او در مواجهه‌‌ی سینمایی‌اش با آثار ادبی معمولاً شیوه‌های خاص خودش را به کار می‌گرفت. یکی از مهم‌ترین اسناد برای درک پیچیدگی‌های شیوه‌ی اقتباس و برداشت او از آثار ادبی در سینما، همین یادداشت‌هایی است که در جریانِ ساخت فیلم «فارنهایت ۴۵۱» برداشته است. او در این یادداشت‌ها از مهم‌ترین چالش‌های خود در طول فیلمبرداری سخن به میان می‌آورد: از امکانات و محدودیت‌های اقتباس گرفته تا انتخاب و کار با بازیگران و موسیقی و طراحی صحنه و دیگر جنبه‌های فنی ساخت فیلم. تروفو همچنین پاره‌ای از مشاهدات و خاطراتش را نیز دخیل می‌کند که می‌توان لحظه‌هایی از تاریخ سینما را در دهه‌ی شصت از گذر کلمات او مرور کرد.

تروفو یکی از مهم‌ترین شمایل‌های موج نوی سینمای فرانسه است. او فیلمسازی است که از هر فرصتی برای توضیح ایده‌های سینمایی‌اش استفاده می‌کرد. نوشتن و فکر کردن به سینما برای او از عمل فیلم ساختن جدا نبود. کافی است به انبوه‌ نوشته‌ها و گفتگوهایی که از او به جا مانده نگاه کنیم. نوشته‌های صمیمانه و با رویکردی شخصی که شیفتگیِ جنون‌امیزش را نسبت به سینما پنهان نمی‌کند. این کتاب علاوه بر نوعی مطالعه‌ در باب مسئله‌ی اقتباس، می‌تواند روحیات شخصیِ تروفوی فیلم‌ساز را نیز بیشتر به ما بشناساند. از سویی نیز یادداشت‌های فارنهایت ۴۵۱ را نباید به فیش‌هایی برای ساختن یک فیلم تقلیل داد، این کتاب سندی است  تاریخی از جریان موج نو و تمناهای بزرگش در سال‌های شکوفایی‌اش.

فارنهایت ۴۵۱، یک قصه‌ی علمی-تخیلی است. داستان آن در دنیایی می‌گذرد که خواندن و داشتن کتاب ممنوع شده است. وقتی که نظام سیاسی حاکم می‌خواهد هرچه کتاب به‌جا مانده از گذشته را بسوزاند این وظیفه به دوش مونتاگِ آتش‌نشان، شخصیت اصلی داستان می‌افتد. اما دیدار او با کلاریس باعث می‌شود که در کارش تردید کند و بالاخره بخواهد یکی از این کتاب‌ها را بخواند...