یک دقیقه‌ها: یادداشت‌های کوتاه احمد نصرالهی نقاش معاصر

آن‌چه ما به عنوان محصول نهایی یک هنرمند می‌بینیم، تنها نوک کوه یخی است که بیرون زده و در دیدرس است. ناگفته پیداست که هر اثر خلاقه چه  مسیر دور و درازی را طی می‌کند تا به خانه‌ی آخرش برسد. ایده‌ها و اتودهای بسیاری در این میانه وجود دارد که شرط بلوغ و تکامل یک اثر خلاق است؛ حتی اگر چشم ما مستقیماً به آن‌ها نیفتد. از سوی دیگر، آشنایی با جهان یک هنرمند همواره می‌تواند با سرنخ‌هایی خارج از خود اثر همراه شود. یادداشت‌های پراکنده‌ یکی از دست‌اول‌ترین منابع برای خبردار شدن از دنیای ذهنی یک هنرمند است؛ امکانی برای ثبت ایده‌های آنی و گذرای او، تحلیل روند خلاقیتش، که همزمان با ارزش تاریخی و مستند خود می‌تواند ابزاری برای محققان و پژوهشگران باشد، و از سوی دیگر نیز مقدمات نوعی خودشناسی برای هنرمند را فراهم کند. مخصوصاً یادداشت‌هایی که به هدف انتشار نوشته نمی‌شوند و محصول نوعی تک‌گویی درونی است. کلماتی سراسر فاشگو که می‌تواند پرده از ناگفتنی‌ترین رازها بردارد. این یادداشت‌ها حتی در فرم‌های انتزاعی‌تر مثل نقاشی اهمیتی دوچندان نیز پیدا کرده است...

با این تفاصیل یادداشت‌های پراکنده‌ی احمد نصرالهی، نقاش برجسته‌ی معاصر یکی از همین موقعیت‌هاست. یادداشت‌هایی که بدون نظم مشخصی او در حد فاصل سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۹۸ بر روی پاره‌کاغذهای کوچک و بزرگ، روی سررسید‌ها، گوشه‌وکنار کتاب‌ها در کارگاه نقاشی‌اش نوشته است. بسیاری از اساسی‌ترین ایده‌ها و مسئله‌های هنرمند را طی جریانی پویا و توقف‌ناپذیر در این یادداشت‌ها می‌توان پی گرفت که در طول زمان با صورت‌ها و شدت‌های متفاوت سر بر می‌کنند تا روند خلاقیت هنرمند را تکامل بخشند.