رایحه‌ی زمان: جستاری فلسفی در باب هنر درنگ کردن

معنای زمان احتمالاً بزرگترین معمایی است که بشر همواره با آن دست به گریبان بوده است. اما اگر معنای آن هنوز بی‌پاسخ مانده باشد، دست کم کسی در تجربه‌ی حسی آن تردیدی به خود راه نمی‌دهد. اما آیا این تجربه همیشه با همین کیفیت بوده است؟ عصر مدرن چه تغییری در کیفیت تجربه‌ی روزمره‌ی ما از زمان داشته است؟ این پرسش‌ها نقطه‌ی عزیمت بیونگ چول هان، فیلسوف و نظریه‌‌پرداز آلمانی (با تبار کره‌ای) است تا با رویکردی انتقادی به وضعیت بیش‌فعال و پرشتاب ما در دنیای حاضر بپردازد. نیرویی که به زعم چول هان، انسان را به حیوانِ کارگر تقلیل داده و او را از تجربه‌ی زندگی و تفکر دور کرده است.

اگر بسیاری بر این باورند که سرعت وقایع و اتفاقات در عصر جدید امری لاجرم، کم‌‌خطر یا مطلوب است، اما چول هان که بحران‌های زندگی امروزه را زیر نظر گرفته، بر این باور است که ما گرفتار «زمان‌پریشی» شده‌ایم. ماجراجویانی ناکام، فعالان بی‌وقفه و بیش‌فعال و به‌همین‌اندازه بی‌معنا و ناپایدار که درکی از هستی و زمان  ندارند و مضطربانه و سرگردان و بی‌هدف در امواج وقایع شناورند. چول هان معتقد است که ما در این عصر، به جای تجربه کردن زمان، آن را مصرف می‌کنیم و این مصرف‌گرایی زمانی، ما را به سمت پوچی و بی‌معنایی سوق می‌دهد. پس او ما را به تأمل و درنگ دعوت می‌کند.

رایحه‌ی زمان، جستاری فلسفی در باب هنر درنگ کردن، می‌گوید که این سرعت چه بلایی بر سر آدمی می‌آورد و چاره‌ی آن را با احکام حکیمانی چون آگوستین، توماس آکوئینی و مایستر اکهارت و همچنین فیلسوفانی مانند هایدگر، هگل، مارکس، آرنت و نیچه و پروست و تعالیم ذن می‌جوید. بیونگ چول هان از استعاره‌ی عطر شیرینی مادلن آغشته به چای مارسل پروست، در کتاب طرف سوان بهره می‌برد تا نشان دهد این درنگ اساسی نیازمند توقف، رهاگردی و دفع بحران سرگشتگی معاصر است تا معنایی از زندگی حاصل شود.