گرامشی و انقلاب: مقالاتی پیرامون انقلاب اکتبر

گرامشی اصرار داشت که گسست و انقطاع در انقلاب بی‌معنی است و انقلاب باید یکسره بر کل جهان بورژوایی غلبه کند. برای او، بزرگ‌ترین خطر همه‌ی انقلاب‌ها، به‌ویژه انقلاب‌ روسیه، گسترش این ایده بود که روند انقلاب به نقطه‌ی پایانی رسیده است. در سال‌های جنگ جهانی اول، او جوان سوسیالیست پرشوری بود که می‌خواست راه و رسم سرمایه‌داری را در ایتالیا براندازد. با شوق فراوان اتفاقات روسیه را دنبال می‌کرد و بازخوانی نوشته‌هایش در آن دوره تاثیر لنین بر او را آشکار می‌کند. او بعدها، تا پیش از آغاز دوران بی‌پایان حبس نماینده‌ی برجسته‌ی انقلابیون ایتالیا بود و پیوسته علیه رفرمیست‌های سوسیالیست در روزنامه‌های مختلف مقاله می‌نوشت. این دوران، که مصادف با آغاز و پایان جنگ اول جهانی و تسلط کامل شیوه‌ی تولید سرمایه‌داری در بخش اعظم جهان و ازدیاد فقر و مصیبت و ویرانی و در نتیجه آغاز قیام و اعتراضات کارگری در شهرهای صنعتی بود، دورانی است که در آن گرامشی جوان برای نوشتن و پرداختن ایده‌ی انقلاب مصالح کمی نداشت. در بین سالهای ۱۹۱۵ تا ۱۹۲۰ میلادی گرامشی مقالات گوناگونی درباره‌ی ضرورت انقلاب علیه نظام سرمایه‌داری نوشت اما با وقوع انقلاب اکتبر روسیه در سال ۱۹۱۷ گرامشی مورد مشخص انقلاب را مطالعه کرد. برای او دیگر انقلاب ایده‌ی ناب نبود بلکه اتفاقی ممکن بود؛ گرامشی تا پیش از دورانِ حبس و آغاز دوران باشکوه «یادداشت‌های زندان» عمده‌ی مقالاتش را در جهت مبارزه با اندیشه‌های محافظه‌کارانه یا رفرمیستی نوشت. مقالات گردآمده در کتاب «گرامشی و انقلاب» حاصل همان دوران است؛ مقالات گرامشی جوانی که ایده‌ی انقلاب در سر داشت و انقلاب بلشویکی در پیش رو؛ بی‌جهت نیست که زبان این مقالات تند و گزنده است و نوید اندیشمندی را می‌دهد که از مهم‌ترین بنیانگذاران مارکسیسم غربی است. فیلسوفی انقلابی که در زندان نیز بنای ساختمانی عظیم را گذاشت که هنوز نیز پرثمر است؛ گرامشی محبوس، فیلسوفی است که انقلاب را مطالعه و تجربه کرد و اندیشه و واقعیت را از نو وحدت بخشید.