نظریه‌ی فمینیستی

فمینیسم چیست؟ تاریخِ آن را چگونه و از کجا باید نوشت؟ موج‌های آن کدام‌اند و چگونه می‌توان توضیح‌شان داد؟ ریشه‌های فکری، اجتماعی و فلسفیِ فمینیسم را از روشنگری تا همین امروز در کجا باید جست؟ این‌ها پرسش‌هایی است که احتمالا برای هر علاقه‌مند و دنبال‌کننده‌ی مطالعات زنان پیش آمده. همان سوال‌هایی که جوزفین دانون، استاد ادبیات تطبیقی و نظریه‌پرداز مطالعات فمینیستی در کتاب خود به سراغ آن‌ها رفته تا پاسخی برایشان پیدا کند. او در همان آغاز اثرش گزارشی از تاریخ فمینیسم و فعالیت‌های زنان طی سه قرن گذشته ارائه می‌دهد. فعالیت‌هایی برای دستیابی به حقوق، فرصت و به‌طور کلی جایگاهی برابر در جامعه. دانون از روشنگری فمینیسم لیبرال و قرن نوزده آغاز می‌‌کند. و سپس رویکردهای مختلف فرهنگی، مارکسیستی-سوسیالیستی، فرویدی، اگزیستانسیالیستی، رادیکال، اکوفمینیسم و... را پیش می‌کشد و به سوی دیدگاه‌ اخلاقی  فمینیسم فرهنگی در قرن بیستم و پس از آن می‌رود. با وجود این، عجیب نیست که بسیاری این کتاب را نخستین مطالعه‌ی بزرگ نظریه‌ی فمینیسیتی به شمار می‌آورند و دستاورد آن را ارائه‌ی بینشی کلی از مفاهیم روشنگری، فردگرایی پروتستان، فرویدیسم، مارکسیسم، الهیات رهایی، محیط زیست و اخلاق می‌دانند که در تقاطع جریان‌های مختلف حقوقی مربوط به نژاد، جنسیت، تمایلات جنسی، طبقه و… ایستاده است. چرا که از قضا در نظر دانون هدف تفکر فمینیستی آگاهی از انواع ساختارهای ستم است، تا از این گذر و به‌واسطه‌ی اضطرابی مطلوب و سازنده، زنان را از موجودیت واقعی خود به عنوان یک انسان کامل، آزاد و مستقل آگاه کند. او از فمینیسم فرهنگی در برابر فمینیسم لیبرال دفاع می‌کند.

دانون همچنین درباره‌ی موج‌های فمینیسم نیز بحث می‌کند. آن هم وقتی که بسیاری از پایان موج دوم و آغاز موج سوم سخن می‌گفتند. او ادعا می‌کند که اگرچه «موج دوم» - فوران نظريه فمينيستي و كنشگري اواخر دهه‌هاي ۱۹۶۰، ۱۹۷۰ و اوايل دهه ۱۹۸۰- ظاهرا به اوج خود رسيده اما هنوز پس نكشيده است. او با اینکه مفهوم «موج»هاي فمينيسم را تمهيدی سودمند می‌داند، از سویه‌های غلط‌اندازش نیز غافل نیست و به موج‌های متقدم در قرون ۱۵ و ۱۶ و ۱۷ اشاره می‌دهد. همچنین ذیل فمینیسم قرن ۲۱، به پایه‌های نظری جدید موج دوم اشاره می‌کند تا سنتز نظريه‌ی فمينيستي و پارادايم اخلاقي را در دهه‌ی ۱۹۸۰ توضیح دهد. جایی که فمينیست‌ها در برابر ايدئولوژي مردانه اعتقاد دارند كه زنان بايد «دنياي چپ‌دست» خود را به يك منبع فرهنگي و ايدئولوژيك تبديل كنند.