مارکس و لینکلن: انقلاب ناتمام

وقتی در یک بازی خانوادگی از کارل مارکس خواسته شد تا قهرمان زندگی خود را نام ببرد، همه منتظر بودند تا او یکی از غول‌های فلسفه، سیاست یا اقتصاد را انتخاب کند. از هگل تا روبسپیر، از گوته تا آدام اسمیت. در عوض انتخاب او «اسپارتاکوس» بود؛ برده‌ای که جنگ بردگان را علیه قدرت امپراتوری روم رهبری می‌کرد. برای مارکس، اسپارتاکوس نماینده‌ی واقعی پرولتاریای باستان بود. حتی در جریان انقلاب‌های ۱۸۴۸، وقتی شورش طبقه‌ی کارگر در پاریس آغاز شد، همکار او فردریش انگلس، مقایسه‌‌ی آن را با انقلاب‌های فرانسه در سال های ۱۷۸۹ و ۱۸۳۰ رد کرد. در مقابل نسبت‌هایش را با «جنگ بردگان رومی» برشمرد. شورش‌های بردگان همیشه تخیل مارکس و انگلس را تسخیر کرده بود. برخلاف انقلاب‌های اخیر «بورژوایی»، شورش‌های بردگان دارای خصلتی سازش‌ناپذیر بود، شورشی که نمی‌شد آن را در سیستم قدیم ادغام کرد یا به مصالحه رسید. می‌بایست قاطعانه یک طرف ماجرا پیروز می‌شد. بنابراین شورش‌ برده‌ها تناظر مناسبی با انقلاب طبقه کارگر فراهم می‌کرد...

از آن‌سو، فقط یک ماه پس از به قدرت رسیدن آبراهام لینکلن جنگ داخلی در آمریکا درگرفت. جنگ شمال و جنوب در واقع جنگ میان تجارت بود با کشاورزی. و البته هجوم بانکداری به برده‌داری. از قضا کارل مارکس نیز گوشه‌ی چشمی به حوادث ینگه‌ دنیا داشت. او که از گذشته درباره‌ی برده‌داری بسیار اندیشیده بود از نو چندین مطلب در این‌باره نوشت و با دوستانی، مانند انگلس، تبادل نظر کرد و حتی مکاتبه‌ای کوتاه با خود لینکلن داشت. از جمله‌چیزهایی که در آن متفق بودند، «کار رایگان» و نیاز فوری برای پایان دادن به برده‌داری بود. رابین بلکبرن در کتابش استدلال می‌کند که پاسخ لینکلن نشان‌دهنده‌ی اهمیت جامعه‌ی آلمانی‌آمریکایی و نقش کمونیست‌های بین المللی است. بلک برن در کتاب «مارکس لینکلن: انقلاب ناتمام» به واکاوی حوادث جنگ داخلی امریکا در تکوین مارکسیسم اروپایی می پردازد. در بخش نخست کتاب راه و روش آمریکایی لینکلن را بررسی می‌کند و در بخش بعدی گزیده‌ای از نوشته‌ها و نامه‌های مارکس درباره‌ی جنگ داخلی را پیش می‌کشد تا در بخش سوم مقالات نیروهای جدید و متأثر از این رویداد واکاوی شود.