تله‌ی پیشرفت: پژوهشی در زمینه‌ی زیست‌محیطی. فروپاشی تمدن‌های باستانی

چگونه می‌توان پیشرفت بشر را در طول تاریخش دید و بر فجایعی که همزمان به بار آورده چشم بست؟  وقتی بشر از اختراع باروت به توپ، و از توپ به گلوله، و در نهایت به بمب اتمی رسید، آیا واقعاً در حال پیشرفت بود؟ وقتی که شکارچیان پارینه‌سنگی آموختند تا به جای یک ماموت، دو ماموت را بکشند، پیشرفت کرده بودند؟ رونالد رایت در کتابش «تله‌ی پیشرفت» از واژه‌ی پیشرفت با بار کنایه‌آمیزش استفاده می‌کند و به ما نشان می‌دهد که آنچه به عنوان پیشرفت تکنولوژیکی یا اجتماعی تلقی می شود، در روایت‌های تاریخی او، منجر به سقوط تمدن‌ها شده است. او توضیح می‌دهد که چگونه فرهنگ‌های گوناگون، سقوط و نابودی خود را به معنای واقعی کلمه، با دستان خود و در حقیقت با تولید بیش از حد نوآوری رقم زده‌اند، همان چیزی که در آغاز ابزار پیشرفت آن‌ها بوده است.

سپس رایت می‌‎پرسد که «آیا تمدن کنونی ما محکوم به فنا است یا خیر؟» او پیشنهاد می‌کند تا با خواندن «جعبه‌های سیاه» به‌جامانده از جوامع منحل شده (مانند جوامع جزیره‌ی ایستر، سومری‌ها و مایاها)، از اشتباهاتی که منجر به سقوط آن‌ها شده اجتناب کنیم. او بسیاری از این اشتباهات را حول غارت منابع طبیعی و توسعه‌ی سلسله مراتب اجتماعی‌ ارزیابی می‌کند. همچنین سایر «تله‌های پیشرفت» را نیز در فناوری‌ها یا پیشرفت‌هایی مانند سلاح‌ها دسته‌‌بندی می‌کند که اگرچه در ابتدا مفید هستند، اما پس از توسعه‌ی کامل برای تمدن خطرناک می‌شوند، به‌ویژه اگر پیشرفت اخلاقی و فنی در دو سوی متفاوت از یکدیگر باشند. او می‌نویسد: «افسانه‌ی پیشرفت اگرچه به ما خدمت کرده... اما همچنین خطرناک هم شده. پیشرفت یک منطق درونی دارد که می‌تواند فراتر از عقل به فاجعه منجر شود.» کتاب «تله‌ی پیشرفت» در حقیقت به‌صورت مجموعه‌ای از پنج سخنرانی در سال ۲۰۰۴ نوشته و ارائه شده است. هر سخنرانی در کتاب به عنوان یک فصل ارائه شده و به‌ خودی خود حاکی از قدرت بلاغت نویسنده‌ است.