همیشه راهی برای رفتن هست

خسرو که تازه‌ برای خودش چای دم کرده، ناگهان صدای زنگ در را می‌شنود. یک پیرزن و پیرمرد بی هیچ دلیل و بدون دعوتی پشت در هستند و گویا آمده‌اند تا او را ببینند. به ‌نظر می‌رسد که هیچ‌یک همدیگر را نمی‌شناسند. او در را باز می‌کند بی‌خبر از این‌که یک معاشرت طولانی در انتظار آن‌هاست. معاشرتی که طی آن، این سه نفر با اسامی عجیبی یکدیگر را خطاب می‌کنند و خاطرات غیرمشترکی را با هم در میان می‌گذارند. با این‌همه از این گفت‌وگو و معاشرت راضی‌اند...

فقدان گفت‌وگو و عدم امکان ارتباط هسته‌ی همه‌ی داستان‌های این مجموعه است. آدم‌های هر پنج قصه‌ی این کتاب، اگرچه در فرمی به ظاهر گسسته روایت می‌شوند، اما همگی بار سنگین این فقدان را به گرده می‌برند. همه‌ی آن‌ها تنهایی و ترس از تنهایی را تجربه می‌کنند. شخصیت‌هایی منزوی که یا خودخواسته به این تنهایی تن داده‌اند و یا بر آن‌ها تحمیل شده است.